آن حضرت زاهدترين و عابدترين مردم عصر خود بود و دائما روزها را در حال روزه و شب ها را به نماز مي گذرانيد. [1] .

آن حضرت كمتر سخن مي گفت و بيشتر مي شنيد.

حوائج مردم را برآورده مي ساخت و بسيار بخشنده بود و تمام مردم از خوان نعمتش برخوردار بودند و هرگاه سائلي بر او راه مي گرفت هر چه داشت به او مي داد. هر كس شرفياب حضورش مي شد و حيا مي كرد كه عرض حاجت كند قبل از اظهار، دستور مي داد تا او را اكرام و انعام نمايند.

حضرت عسكري از 6 سال امامتش، 3 سال را در زندان بود و در تمام اين مدت با روي باز و حسن خلق و دانش و زهد با مردم ملاقات مي كرد.

علماي بزرگ مسيحي زمانه، او را عيسي مسيح مي پنداشتند و به دانش و كرامات او معترف بودند. آن حضرت حتي دشمنان خود را نيز دعاي خير مي كرد.



[ صفحه 26]



مورخان اسلامي نگاشته اند كه پس از شهادت آن حضرت سامرا يكپارچه گريه و ضجه گرديد و مردمان كار را تعطيل و در تشييع جنازه و سوگواري آن حضرت شركت كرده و به شخصيت والا و بي نظير او اعتراف مي كردند. [2] .



[ صفحه 27]