يكي از سادات از اولاد امام جعفر صادق عليه السلام به نام «ابوالحسن حسين بن حسن» كه در قم زندگي مي كرد آشكارا معصيت و گناه مي نمود و شراب مي خورد. روزي براي حاجتي به در خانه ي «احمد بن اسحاق اشعري» كه وكيل امام حسن عسكري عليه السلام در اوقاف بود رفت و اجازه ي ورود خواست ولي احمد بن اسحاق به او اجازه ي ديدار نداد از اين رو سيد، با غم و اندوه به منزل خود بازگشت. مدتي گذشت و احمد بن اسحاق عازم سفر حج شد. هنگامي كه به سامرا رسيد به قصد ديدار با حضرت عسكري عليه السلام به در خانه ي امام آمد و اجازه خواست ولي امام به او اجازه ي ورود نداد!

احمد به درگاه امام عليه السلام بسيار گريه كرد و تضرع نمود تا آنكه عاقبت حضرت به او اذن داد. پس چون خدمت امام عليه السلام رسيد عرض كرد: «يابن رسول الله! براي چه تقصيري مرا از تشرف به خدمت خود منع فرمودي با آنكه من از شيعيان و دوستان وفادار شما هستم؟!»

امام عليه السلام فرمود: «به جهت آنكه تو پسر عموي ما را از درب



[ صفحه 54]



منزل خود برگرداندي و راهش ندادي.»

در اين هنگام احمد بن اسحاق گريه كرد و گفت: «به خدا سوگند كه منع او فقط براي آن بود كه شايد از شراب خواري توبه كند.»

حضرت فرمود: «آري راست گفتي ولي چاره اي نيست و در هر حال بايد سادات بني الزهرا اكرام و احترام شوند زيرا انتساب به ما دارند و گرنه از خاسرين خواهي بود.»

پس چون احمد بن اسحاق به قم برگشت، بزرگان و اشراف به ديدار او آمدند و سيد حسين نيز با ايشان بود. همين كه احمد بن اسحاق، آن سيد را در ميان جمعيت ديد فورا از جاي خود برجست و او را بسيار استقبال و احترام نمود و او را در صدر مجلس نشاند.

سيد گنهكار از اين عمل احمد بن اسحاق بسيار تعجب كرد و سبب آنرا پرسيد. احمد، داستان را براي او نقل كرد و جريان ديدارش با حضرت عسكري عليه السلام و سخنان آن حضرت را متذكر شد.

سيد چون داستان را شنيد به گريه افتاد و از تمامي گناهانش توبه كرد و چون به منزل بازگشت تمامي ظروف شراب را در هم كوبيد و از صالحين گرديد و تا آخر عمر پيوسته معتكف در مساجد بود تا آنكه وفات كرد و در نزديكي مزار حضرت فاطمه معصومه عليهاالسلام دفن گرديد. [1] .



[ صفحه 55]