حضرت امام حسن عسكري عليه السلام فرمود: چه بد بنده اي است كسي كه دورو و منافق و دو زبان باشد.

و از ابوالحسن كرخي نقل مي كند كه گفت: پدرم در كرخ بزاز بود؛ مقداري پارچه به وسيله ي من به سامره فرستاد، هنگامي كه به سامره وارد شدم، غلامي آمد و مرا به اسم خود و اسم پدر صدا زد و گفت: مولاي خود را اجابت كن، گفتم: مولاي من كيست كه اجابتش كنم؟ گفت: وظيفه ي قاصد جز ابلاغ پيغام نيست. همراه او رفتم، مرا به قصر بلندي برد كه بي شك بهشت بود. مردي را ديدم كه روي فرش سبزي نشسته بود كه نور جمالش چشم را خيره مي كرد. فرمود: در اين قماشهايي كه وارد كرده اي دو برد (حله) يمني است كه يكي در فلان جا و ديگري در فلان چمدان است، و در هر يك كاغذي است كه قيمت خريد و سود آن را نوشته؛ يكي خريدش بيست و سه دينار و سودش دو دينار است؛ ديگري خريدش سيزده دينار و سودش دو دينار است. برو و آنها را بياور. من رفتم و آنها را آورده و در مقابل حضرت گذاشتم. حضرت فرمود: بنشين، نشستم. ولي از هيبت او نمي توانستم در صورتش نگاه كنم، دست روي فرش دراز كرد -



[ صفحه 111]



و با اين كه چيزي آن جا نبود - يك مشت پول برداشت و فرمود: اين پول حله ها با سودش است. پول را گرفتم و رفتم. وقتي كه شمردم، ديدم بدون كم و زياد همان مقداري است كه در نوشته ها است.



[ صفحه 112]