خليفه عباسي به صالح بن وصيف توصيه كرد كه در حبس به امام حسن عسكري (عليه السلام) سخت گيرد، صالح گفت: چه كنم، من او را به دست دو نفر كه بدترين اشخاص است سپرده ام بنام علي بن يارمش و ديگري افتامش ولي بعد از مدّتي اين دو نفر اهل نماز و روزه شده اند، و به مقاماتي دست يافته اند، پس آن دو را احضار كردند، و مورد ملامت قرار دادند، كه چرا بر امام حسن عسكري (عليه السلام) سخت نمي گيريد، گفتند: چه كنيم و چه بگوييم در حق مردي كه روزها را روزه مي گيرد و شب ها را تا صبح مشغول عبادت است... و هر وقت به ما نظر مي افكند بدن ما مي لرزد چنان كه مالك نفس خود نيستيم و نمي توانيم خود را نگهداريم، خليفه وقتي سخنان آن دو را شنيد، با ذلّت از نزد صالح برگشت. [1] .