بازگشت

اشاره


امامان معصوم(ع) مظهر زيباي ارزشهاي والاي انساني و تجلي آيات الهي در حيات اجتماعي و سياسي خويشند. صفات متفاوت در اقيانوس وجودي آنان، چنان در يكديگر پيوند خورده كه جلوه اي بديع، از انسان كامل را فراروي عاشقان فضيلت و پاكي قرار داده است.

شبانگاهان ميعاد نيايشها و خلوت خالصانه آنها با معبود هستي و روزهايشان، عرصه گسترده جهاد و نهراسيدن از شبهاي ديجور ستم است. درياي فضيلت اينان مجموعه اي از بيم و اميد، ولايت و برائت، شوق و اندوه، خروش و بردباري، عبادت و جهاد و زهد و مسؤوليت پذيري در مسايل مهم اجتماعي را به منصه ظهور مي رساند. همه اينها در سايه لطف الهي تحقق مي يابد كه همواره جامعه را از وجود آنان بهره مند ساخته است.

پيشواي يازدهم شيعيان امام حسن عسكري(ع) نيز با برخورداري از چنين ويژگيهايي در سال 232 هجري در مدينه، شهر پيامبر(ص) ديده به جهان گشود. سوسن، مادر والا گهر ايشان و بانوي صاحب فضيلت، نهايت تلاش خويش را در پرورش عزيز آسماني خصالش به كار بست تا حجت حق را چنان كه شايسته است، در دامان خويش پرورش دهد.

شكوه و عظمت اين امام همام را احمد بن عبيدالله بن خاقان وزير دربار عباسي در عصر معتمد، چنين ترسيم نموده است: «در شهر هيچ كس از علويان را همچون حسن بن علي بن محمدبن الرضا، نه ديدم و نه شناختم و در وقار و سكوت و عفاف و بزرگواري و كرمش، در ميان خاندانش و نيز در نزد سلطان و تمام بني هاشم همتايي چون او نديدم. بني هاشم او را بر سالخوردگان و توانگران خويش مقدم مي دارند و بر فرماندهان و وزيران و دبيران و عوام الناس او را مقدم مي كنند و درباره او از كسي از بني هاشم و فرماندهان و دبيران و داوران و فقيهان و ديگر مردمان تحقيق نكردم جز آنكه او را نزد آنان در غايت شكوه و ابهت و جايگاهي والا و گفتار نيكو يافتم و ديدم كه وي را بر خاندان و مشايخش و ديگران مقدم مي شمارند و دشمن و دوست از او تمجيد مي كنند.»