سخنان ائمه پيشين و نصوص فراوان و پياپي، به آمدن مهدي (ع) بشارت مي داد - در اين موارد، روايات متواتر و صحيح از رسول اكرم (ص) در دست است و مؤلفان صحاح از اهل سنت همچون بخاري و مسلم و احمد بن حنبل كه معاصران آن حضرت يا پيش از آن بوده اند، روايات مربوط به مهدي موعود(ع) را نقل كرده اند - بدين لحاظ امام عسكري مي كوشيد مردم را قانع سازد كه زمان غيبت فرا رسيده و تنفيذ آن در شخص فرزندش امام مهدي(ع) صورت گرفته است.

اين امر درباره افكار افراد عادي دشوار مي نمود و امام(ع) به هر ترتيب، فكر غيبت را در اذهان و افكار رسوخ مي داد و به مردم مي فهماند كه اين حقيقت را بايد بپذيرند و ديگران را به اين انديشه آگاه سازند.

دوستان و طرفداران امام(ع) با ارسال نامه با ايشان تماس مي گرفتند و درباره مهدي موعود از حضرت پرسش مي نمودند و جواب لازم و كافي را دريافت مي كردند.

هراس و وحشت عباسيان از مهدي موعود كه پيامبر اكرم(ص) نويد ظهورش را بارها داده و او را بزرگترين مصلح در تاريخ جامعه بشري - كه طومار ظلم و ستم را در هم خواهد پيچيد و عدالت اجتماعي را برقرار خواهد ساخت - معرفي كرده بود، روز به روز بالا مي گرفت.

آنان مي خواستند با از ميان برداشتن نسل پيامبر(ص)، مانع ظهور امام منتظر گردند و امام عسكري(ع) در نامه اي به همين مطلب اشاره كرده است:

«پنداشته اند با كشتن من، نسلم را قطع خواهند كرد، حال آن كه خداوند خواسته آنان را تكذيب كرده است و سپاس خداي را كه مرا از جهان نبرد تا آن كه جانشين و امام بعد از من را نشانم داد. او در خلقت و اخلاق، شبيه ترين كس به پيامبر اكرم است. خداوند او را در دوران غيبت حفظ مي كند، سپس او را ظاهر مي سازد تا زمين را پس از آن كه پر از ظلم و ستم شده باشد، سرشار از عدالت و برابري كند.»