ابوحمزه ي نصير مي گويد: چندين بار از امام حسن عسكري عليه السلام شنيدم كه با غلامان خود كه ترك و رومي و صقلبي بودند، به زبان خودشان سخن مي گفت. من تعجب مي كردم و با خود مي گفتم: «آن حضرت در مدينه متولد شد و تا وقتي كه امام هادي عليه السلام از دنيا رفت، نزد كسي نرفته و كسي او را نديده است پس از كجا اين زبانهاي مختلف را مي داند و به همان زبانها سخن مي گويد.»

در اين فكر بودم كه آن حضرت به من رو كرد و فرمود: «خداوند متعال، حجت خود را از ساير مخلوقاتش با هر چيزي آشكار مي نمايد، و شناخت زبانهاي مختلف و نسبها و حوادث و اجل ها را به او عنايت مي كند، اگر چنين نبود و امام اين ويژگي ها را نداشت، بين حجت خدا و مردم، چه فرقي وجود داشت؟» [1] .