محمد بن عباس مي گويد: ما چند نفر كنار يكديگر در مورد مقامات امام حسن عسكري عليه السلام صحبت مي كرديم، يكي از ناصبي ها، گفتار ما را به مسخره گرفت و گفت: «من بدون



[ صفحه 510]



مركب، نوشته اي را براي آن حضرت مي نويسم، اگر او پاسخ سؤالهاي مرا داد، حقانيت او را مي پذيرم.»

پس وي سؤالهاي خود را در نامه اي نوشت، ما نيز مسئله هاي خود را در نامه اي نوشتيم و به سوي آن حضرت فرستاديم. امام حسن عسكري عليه السلام پاسخ مسائل همه ي ما را در جواب نامه اش داد و در نامه ي مربوط به ناصبي، علاوه بر پاسخ به مسائل او، نام او و نام پدر او را نيز نوشته بود.

وقتي كه آن مرد ناصبي، جواب نامه اش را ديد، متعجب و حيرت زده گرديد به طوري كه از هوش رفت.

پس از به هوش آمدن، حقانيت امام حسن عسكري عليه السلام را پذيرفت و جزو شيعيان آن حضرت گرديد. [1] .