«محمد بن صالح ارمني از ابومحمد عسكري عليه السلام پرسيد: معناي آيه ي (يمحو الله ما يشاء و يثبت و عنده أم الكتاب)؛ خداوند هر چيزي را بخواهد محو مي كند و ثبت مي نمايد و اصل كتاب نزد او است، چيست؟

امام عليه السلام فرمود: آيا جز آنچه هست محو مي كند و جز آنچه را نيست اثبات؟

با خود گفتم: اين بر خلاف گفته هاي هشام بن حكم است كه مي گويد: خداوند پيش از وجود چيزي علم به آن ندارد و چون موجود شد علم بدان پيدا مي كند.

امام عسكري بر من نگريست و فرمود: خداوند عظيم الشأني كه پيش از وجود اشيا به آنها علم دارد؛ از اين اوهام برتر است. اوست آفريدگار قبل از هر آفريده و پروردگار قبل از هر پرورش يافته و توانا و قادر قبل از وجود قدرت.

گفتم: شهادت مي دهم كه به راستي شما ولي خدا و حجت او و عدالت گستر هستي و به همان شيوه ي اميرالمؤمنين و علم و دانش او عمل مي كني» [1] .