امام عسكري عليه السلام براي مقدمه سازي و مهيا نمودن ذهنيت مردم به طور عموم و شيعه خصوصاً در مورد غيبت، شيوه ي نهان سازي را به طور قابل ملاحظه اي بيش از آنچه در زندگي امام هادي عليه السلام مورد توجه بود، به كار گرفت. از اين رو، حضرت به جز ايامي كه به دستور معتمد براي ديدار وي از خانه بيرون مي رفت و يا برخي اوقات به جهت مصالحي كه در نظر داشت به كسي اجازه ي ملاقات مي داد و يا خود شخصاً به ديدار آنها مي رفتند، ديدار و ملاقات ديگري با مردم نداشتند، بلكه به گفته ي مسعودي: امام، حتي براي شيعيان خود ظاهر نمي شد و از پشت پرده با آنان سخن مي گفت. مسعودي مي گويد:

«روايت شده كه ابوالحسن (امام هادي عليه السلام) خويش را از بسياري از شيعيان جز تعدادي



[ صفحه 295]



اندك از ياران خاص خود، نهان مي داشت و آنگاه كه امامت به ابومحمد عليه السلام رسيد، با شيعيان خاص خود و ديگران از پشت پرده سخن مي گفت، مگر در روز «بار عام» كه به سمت كاخ حاكم مي رفت و اين عمل حضرت و پدر بزرگوارش، مقدمه اي براي غيبت صاحب الزمان بود تا شيعيان با آن مأنوس شده و منكر غيبت نشوند و نهان شدن و مخفي بودن به عنوان يك روش و شيوه جا بيفتد» [1] .