وي خدمت امام عسكري عليه السلام شرفياب شد و بر فرشي كه پيامبران و اوصيا بر آن جلوس كرده بودند نشست و روايتي طولاني را از حضرت درباره ي آن فرش نقل كرده است [1] مامقاني گفته است: «در المعراج درباره ي رساله ي ابوغالب زراري رضي الله عنه آمده است كه او گفت: علي بن عاصم در زمان خود بزرگ شيعه بود و در زندان معتمد از دنيا رفت. او را همراه گروهي از يارانش از كوفه بيرون بردند كه وي از ميان آنها به زنداني مخوف افكنده شده است و در مسير راه بر لب نهر آبي از دنيا رفت و بقيه آزاد شدند» [2] .

در كتاب امان الاخطار آمده است: «علي بن عاصم زاهد قبل از اين كه حرم مقدس امام حسين عليه السلام مرمت شود، با مردم به زيارت آن جا مي رفت. شيري بر او وارد شد و او از آن



[ صفحه 321]



وحشت نكرد. چون به دقت نگريست خاري را در پاي شير ديد كه در اثر آن، پاي حيوان متورم شده بود. آن را بيرون آورد و پاي آن شير را فشرد و سپس آن را با قطعه اي از عمامه اش بست و هيچ يك از زايران غير او، از اين قضيه [3] آگاه نگرديد».

مامقاني افزوده و گفته است: «جان كلام اين كه اگر اين مرد در شمار افراد ثقه و مورد اعتماد نباشد، حداقل در بالاترين رتبه ي نيك نامي قرار داشته است و مويد اين معنا روايتي است كه از مشارق انوار اليقين في اسرار الامام العسكري عليه السلام درباره ي اين علي بن عاصم نقل شده و در آن آمده است: «وي نابينا بود و امام عليه السلام دست مبارك خود را بر چشمانش كشيد، بينايي خود را بازيافت، تا آنچه را بايد ببيند ديد، سپس به حالت نخست بازگشت» [4] .