پيش تر گفتيم كه يكي از مهم ترين علل انحراف و تفرقه ي مردم پس از امام عليه السلام جعفر كذاب و دار و دسته و هوادارانش بودند؛ كسي كه ادعاي بيهوده مي كرد و منحرفان و مفسدان همسو با او، گفته اش را پذيرفتند و اين در حالي بود كه از پدر بزرگوارش شنيده بودند كه وي دروغگو است و بسياري از مردم را به گمراهي خواهد كشاند [1] .

جعفر تلاش مي كرد خود را به عبيدالله بن خاقان نزديك كند تا منصب امامت برادرش را به او بسپارد.



[ صفحه 343]



ابن شهر آشوب مي گويد: «جعفر تلاش كرد تا جانشين امام عسكري عليه السلام شود، ولي هيچ كس او را نپذيرفت، بلكه از او بيزاري جستند و او را «كذاب» خواندند. از اين رو پيش عبيدالله بن خاقان رفت و گفت: منصب و جايگاه برادرم را به من واگذار و من [در قبال اين خدمت] ساليانه بيست هزار دينار به تو خواهم پرداخت!

عبيدالله بر او خشم گرفت و گفت: اي احمق، خليفه بر كساني كه مدعي امامت پدر و برادرت بودند شمشير كشيد تا آنها را از اين عقيده باز دارد، ولي نتوانست. اگر شيعيان پدر و برادرت امامت تو را پذيرفته اند، نيازي نداري كه مقام امامت را كسي براي تو اثبات نمايد. سپس دستور داد از ورود او جلوگيري كنند» [2] .