شيخ صدوق از محمد بن موسي بن متوكل رضي الله عنه از حسن بن علي بن ابي حمزه از پدرش از امام صادق جعفر بن محمد از پدرش از پدرانش عليهم السلام روايت كرده است: «رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: جبرئيل از پروردگار - جل جلاله - برايم نقل كرد كه فرمود: آن كس كه بداند معبودي جز من وجود ندارد و محمد بنده و فرستاده ي من است و علي بن ابي طالب خليفه ي من و پيشوايان از نسل او حجت هاي منند، به لطف و رحمت خويش او را به بهشت درآورم و با گذشت و بخششم، او را از آتش دوزخ رهايي بخشم و حوريان خود را در اختيارش قرار مي دهم و احترام او را لازم مي دانم و نعمتم را بر او تمام كرده و او را از برگزيدگان خالص خود قرار خواهم داد. هر گاه مرا ندا كند او را لبيك گويم و اگر مرا بخواند، او را پاسخ دهم و اگر از من چيزي بخواهد بدو عطا كنم و اگر خموشي گزيد با وي سخن آغاز كنم و اگر بد كند او را مي بخشايم و اگر از من بگريزد او را فرا مي خوانم و اگر به سويم باز گردد، او را مي پذيرم و اگر درم را بكوبد، آن را بر او مي گشايم.

و اگر كسي به آنچه گفتم گواهي ندهد و شهادت ندهد كه علي بن ابي طالب جانشين من است و يا بدان گواهي بدهد، ولي شهادت ندهد كه پيشوايان از نسل او، حجت هاي منند، در حقيقت به انكار نعمت من پرداخته و عظمت و بزرگي ام را كوچك شمرده و به آيات و نشانه ها و كتب آسماني ام، كفر ورزيده است. اگر به سويم آيد او را نپذيرم و اگر از من چيزي درخواست كند او را محروم كنم و اگر ندايم دهد، او را لبيك نگويم و اگر مرا بخواند دعايش را مستجاب نكنم و اگر اميد به من داشته باشد او را مأيوس گردانم و پاداشي كه به او مي دهم همين است و هرگز به بندگانم ستم روا نمي دارم.



[ صفحه 39]



آنگاه جابر بن عبدالله انصاري به پا خاست و عرض كرد: اي رسول خدا صلي الله عليه و آله پيشواياني كه از نسل علي بن ابي طالبند كيانند؟ حضرت فرمود: حسن و حسين سرور جوانان اهل بهشتند، و سپس سرور عبادت كنندگان زمان خود علي بن حسين، و پس از او باقر محمد بن علي است. اي جابر، تو او را درك خواهي كرد و چون او را ملاقات كردي سلام مرا به او برسان. و پس از او صادق جعفر بن محمد و سپس كاظم موسي بن جعفر و بعد از او رضا علي بن موسي و آنگاه تقي محمد بن علي و پس از او نقي علي بن محمد و سپس زكي حسن بن علي و پس از او پسرش قائم بالحق مهدي امت من است كه زمين را آن گونه كه آكنده از جور و ستم شده، سرشار از عدل و داد خواهد نمود.

اي جابر، اينان جانشينان و اوصيا و فرزندان و عترت منند، هر كس فرمان آنان را اطاعت كند، از من فرمان برده و آن كه نافرماني آنها كند، نافرماني من نموده است و كسي كه آنان و يا يكي از آنها را انكار نمايد، مرا انكار كرده است. خداي - عز و جل - به واسطه ي آنها آسمان را از افتادن بر زمين نگاه مي دارد، مگر آنگاه كه او فرمان دهد و به وسيله ي آنان زمين را از لرزاندن ساكنانش باز داشته است» [1] .