بازگشت

روايت سلمان فارسي


خزاز از قاسم بن سليمان از سلمان فارسي - رضي الله عنه - روايت كرده است: «رسول خدا صلي الله عليه و آله ضمن خطبه اي فرمود: اي مردم، من به زودي از ميان شما رخت بربسته و به سراي ديگر خواهم شتافت. شما را سفارش مي كنم كه با عترتم به نيكي رفتار كنيد و از بدعت بپرهيزيد؛ زيرا هر بدعتي گمراهي به شمار آمده و هر گونه ضلالت و گمراهي و اهل آن (گمراهان) در آتش دوزخ خواهند بود.

اي مردم، كسي كه خورشيد را از دست داد بايد به ماه تمسك جويد و اگر دسترسي به ماه نداشت بايد به فرقدين متمسك شود، چون فرقدين را از دست بدهد، بايد [به دامان] ستارگان درخشان پس از من چنگ زند. سخن خويش را گفته و براي خود و شما طلب مغفرت و آمرزش مي نمايم.

آن گاه سلمان گفت: وقتي پيامبر صلي الله عليه و آله از منبر فرود آمد در پي او رفتم تا اين كه حضرت



[ صفحه 40]



وارد خانه ي عايشه گرديد. خدمت او شرفياب شدم و عرض كردم؛ اي رسول خدا صلي الله عليه و آله پدر و مادرم فدايت! از شما شنيدم كه فرمودي: اگر خورشيد را از دست داديد به ماه متمسك شويد و اگر دسترسي به ماه نداشته باشيد، به فرقدين تمسك جوييد، و اگر فرقدين را از دست داديد، به ستارگان درخشان چنگ بزنيد. اينك بفرماييد خورشيد و ماه و فرقدين و ستارگان درخشان، كيانند؟

حضرت فرمود: خورشيد، منم و ماه، علي عليه السلام است، اگر شما مرا از دست داديد، پس از من به علي متمسك شويد. و فرقدين، حسن و حسين عليهماالسلام اند، كه اگر ماه را از دست داديد به اين دو تمسك جوييد. و ستارگان درخشان، پيشوايان نه گانه از نسل حسينند كه نهمين آنها مهدي آنان خواهد بود.

سپس فرمود: آنان اوصيا و جانشينان پس از من و پيشواياني نيك سيرتند كه به شمار اسباط يعقوب و حواريون عيسي هستند.

عرض كردم: اي رسول خدا صلي الله عليه و آله آنان را برايم نام ببر.

فرمود: نخستين آنان علي بن ابي طالب و پس از او دو سبط منند و بعد از آنها علي زين العابدين و پس از او محمد بن علي، باقر علم پيامبران و صادق جعفر بن محمد و فرزندش كاظم، هم نام موسي بن عمران و آن كس كه در سرزمين غربت به شهادت مي رسد علي [رضا] عليه السلام و سپس فرزندش محمد و دو صادق، علي و حسن، و حجت قائم است كه در عصر غيبتش [مردم] در انتظار اويند.

به راستي آنها عترتم بوده و از خون و گوشت منند. دانش آنها دانش من و فرمانشان فرمان من است. كساني كه با بد رفتاري با آنان مرا بيازارند، خداوند شفاعتم را نصيب آنان نخواهد ساخت» [1] .


پاورقي

[1] كفاية الاثر، ص 293، بحار، ج 36، ص 289، به نقل از كفاية الاثر؛ اثبات الهداة، ج 1، ص 576، ج 487؛ غاية المرام، ص 77، ح 29 (از ابن بابويه).