از ابوحمزه از نصير خادم نقل شده كه گفت: «چندين بار از ابومحمد عليه السلام شنيدم كه با غلامان خود و ديگران كه رومي و ترك و صقيلي (اهل سيسيل) بودند به زبان خودشان سخن



[ صفحه 123]



مي گفت. از اين قضيه، شگفت زده شدم و با خود گفتم: اين شخص در اين جا به دنيا آمده و تا بعد از وفات ابوالحسن (امام هادي) با كسي هم نشين نبوده و كسي او را نديده است؛ چگونه چنين چيزي ممكن است؟

حضرت در چهره ي من نگريست و فرمود: خداوند حجت خود را از ميان ساير آفريدگانش مشخص كرده و قدرت شناخت همه چيز را بدو عنايت فرموده است. از اين رو وي به زبان هاي مختلف و علل و اسباب و رخدادها آشنا است و اگر اين گونه نباشد تفاوتي بين حجت و غير حجت، نخواهد بود» [1] .