مجلسي در بحار از عبدالله بن محمد از ابومحمد عسكري از پدرانش عليهم السلام از رسول خدا صلي الله عليه و آله نقل كرد: «زماني كه خداوند آدم و حوا را آفريد، آن دو در بهشت به مباهات پرداختند و آدم به حوا گفت: خداوند آفريده اي زيباتر از ما خلق نكرده است. خداي متعال به جبرئيل وحي فرمود: بنده ام را به فردوس برين ببر. هنگامي كه وارد بهشت شدند چشمشان به دوشيزه اي افتاد كه روي فرشي بهشتي ايستاده و تاجي از نور بر سر داشت و گوشواره هايي از نور بر گوش هايش آويزان و بهشت از درخشش نور چهره اش نوراني شده بود. آدم عليه السلام به جبرئيل گفت: حبيب من، اين دختركي كه بهشت از نور رخش منور گشته كيست؟

گفت: او فاطمه دخت محمد است كه پيامبري از فرزندان تو است و در آخرالزمان خواهد آمد.

آدم عليه السلام پرسيد: تاجي كه بر سر دارد چيست؟

گفت: شوهرش علي بن ابي طالب عليه السلام است.

پرسيد: گوشواره هايي كه در گوش اويند؟

جبرئيل در پاسخ گفت: فرزندانش حسن و حسين هستند.

آدم عليه السلام گفت: دوستم جبرئيل، آيا آنان قبل از من آفريده شده اند؟

جبرئيل پاسخ داد: آنها در مكنون علم الهي چهار هزار سال قبل از آفريده شدن تو، موجود بوده اند» [1] .