همو با همان اسناد از حسن بن علي عليهماالسلام آورده است: «علي بن محمد به ديدار يكي از ياران بيمار خود رفت كه از بيم مرگ مي گريست. حضرت به او فرمود: اي بنده ي خدا چون از مرگ آگاهي نداري بيم ناك هستي. به نظر تو اگر بدنت كثيف و پر از آلودگي باشد و در اثر آلودگي زياد در رنج قرار گيري و زخم و جراحت، بدن تو را فراگيرد و تو بداني كه شست و شوي در حمام، همه ي اين آلودگي ها را بر طرف مي سازد، آيا در اين صورت دوست داري به حمام روي تا آلودگي ها از بدنت زدوده شود، يا اين كه از رفتن به حمام مي گريزي و مي خواهي آلودگي ها بر بدنت باقي بماند؟

عرض كرد: آري، دوست دارم اي فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله.

حضرت فرمود: مرگ به منزله ي همان حمام است و آخرين منزلگاهي است كه گناهان را پاك نموده و لغزش هايت را مي زدايد. بنابراين اگر تو وارد آن حمام شده و از آن عبور نمايي، از همه ي ناراحتي ها و گرفتاري ها رسته و به همه ي شادي ها و خرسندي ها دست يافته اي.

آن مرد با اين سخنان، آرامش يافت و تسليم و شاداب شد و چشم دل خويش فروبست و از دنيا رفت» [1] .

«از حسن بن علي بن محمد عليه السلام سؤال شد: مرگ چيست؟ حضرت فرمود: مرگ، تصديق به



[ صفحه 158]



چيزي است كه وجود ندارد. پدرم از پدرش از جدش حضرت صادق عليه السلام روايت كرد كه فرمود: به راستي هر گاه شخص مؤمن از دنيا برود، تلقي نمي شود؛ زيرا كافر، ميت است و خداي - عز و جل - فرمود: زنده را از ميت خارج مي سازد و ميت را از زنده؛ يعني مؤمن را از كافر و كافر را از مؤمن» [2] .