1. سعيد بن عبدالله از موسي بن حسن از ابوعلي احمد بن محمد بن مطهر روايت كرده كه: «گفت: طي نامه اي به ابومحمد امام عسكري عليه السلام نوشتم: من به شش نفر، مبلغ يكصد و پنجاه دينار داده ام تا با آن حج گزارند. و آنها حج گزارده و باز گشتند. برخي از آنها نزد من آمدند و گفتند: ما مبلغي از دينارها را خرج كرده ايم و مقدار باقي مانده را به من برگرداندند. بر آن شدم تا نزد ديگران بروم و بقيه ي پولي را كه به آنها داده بودم پس بگيرم.

امام عليه السلام مرقوم فرمود: متعرض كساني كه نزدت نيامده اند مشو و از كساني هم كه مقداري پول برايت آورده اند پول مگير؛ زيرا اجر و پاداش تو نزد خداي - عز و جل - محفوظ است» [1] .

2. ابراهيم بن مهزيار به ابومحمد عليه السلام نوشت: «مولاي من به شما خبر دهم كه علي بن مهزيار يكي از دوستداران شما، وصيت كرده است از درآمد زميني كه آن را براي شما قرار داده است، هر سال حجي را به مبلغ بيست دينار برايش به جا آورند و از آن هنگام كه راه بصره بسته شده است، هزينه ي سفر مردم زياد شده و با بيست دينار، حج انجام نمي دهند. همچنين جمعي از علاقه مندان شما، به انجام دو حج وصيت كرده اند. اينك چه بايد كرد؟

حضرت در پاسخ فرمود: با هزينه ي سه حج دو حج انجام دهيد، ان شاء الله تعالي» [2] .

3. علي بن محمد حضيني به آن حضرت نوشت: «پسر عمويم وصيت كرده تا هر سال با پانزده دينار برايش حجي به جا آورند. [اكنون] اين مبلغ براي حج كافي نيست. در اين زمينه چه دستوري مي فرماييد؟

حضرت مرقوم فرمود: با هزينه ي دو حج يك حج انجام ده. خداوند از آن آگاه است» [3] .