اين شهر در دوران امام عسكري عليه السلام از مهم ترين و بزرگ ترين شهرهاي شيعه نشين به شمار مي رفت. مظفر درباره ي كوفه مي گويد: «كوفه در سال 17 ه. ق تأسيس شد و روزگاري دراز به عنوان بزرگ ترين شهر عراق به شمار مي آمد و دوره هاي شكوفايي و ركود پياپي به خود ديد. تشيع نيز وضعي همانند وضع كوفه داشت. گاهي تشيع همه ي شهر را فرا مي گرفت، همانند دوران اميرالمؤمنين عليه السلام و گاهي دشمنان تشيع به روي آنها شمشير انتقام مي كشيدند و قدرت آنها به ضعف و سستي گراييده و از ترس و بيم، در خانه پنهان مي شدند، مانند دوران زياد و پسرش و حجاج و ديگر فرمانروايان ستمگر و ظالم. اين شهر در آغاز دوران غيبت كبري شهري آباد بود، ولي از حيث تمدن و وسعت و گسترش، مانند دوران منصور و حاكمان قبل از او نبود. تشيع در قرن هاي مياني دوران عباسي يعني پس از قرن سوم و چهارم هجري در آن شهر حكومتي مستقل داشت» [1] .



[ صفحه 205]



وي مي افزايد: «درباره ي كوفه ي آن روز (روزگار امام عسكري عليه السلام) و كوفه ي پيش و پس از آن مپرس [همين قدر بدان] كه كوفه در پيروي از اهل بيت بزرگ ترين شهرها به شمار مي رفت».