مظفرمي گويد: «پس از اقامت دو امام بزرگوار (امام هادي و امام عسكري عليهماالسلام) در اين شهر، تشيع شكوه و عظمتي وصف ناپذير يافت و با وجود دشمني هايي كه عباسيان با آن دو بزرگوار داشتند، مردم، علم و دانش و فضايل پسنديده و ويژگي هايي از آن دو ديدند و دريافتند كه آنها دو شاخه ي شجره ي پاك نبوت و وارثان علم الهي هستند». او ادامه مي دهد: «تشيع همواره در آن شهر پا بر جا و استوار ماند تا اين كه ايوبي در آن سامان جنگي عليه شيعيان راه انداخت و پس از مدتي طولاني سلطان سليم عثماني راه او را پي گرفت و بعدها حكومت عثماني همين روش را دنبال كرد. و اگر در اين مناطق دور از جامعه ي شيعي، كسي غير از مراد چهارم به ستيزه جويي با شيعه برنخاسته بود، كافي بود كه تشيع در اختفا قرار گرفته و بقيه بگريزند. گروهي از مردم از جمله متوليان حرم مقدس براي زنده ماندن، از آن شهر گريختند» [1] .