احمد بن عبيدالله بن خاقان پس از آن كه احترام و تكريم زيادي از پدرش نسبت به امام عليه السلام مشاهده كرد، از پدرش پرسيد: اين شخص كيست كه اين اندازه او را تكريم كردي؟

گفت: او حسن بن علي است، اگر خلافت از بني عباس بيرون رود، كسي جز او شايسته ي امامت نيست، زيرا داراي فضايل و كمالاتي فراوان است.

احمد مي گويد: من از قضات، نويسندگان، ارتشيان، بني هاشم و... درباره ي امام عليه السلام سؤال مي كردم و همه او را در نهايت بزرگي و عظمت و كمال علمي و عملي مي ستودند؛ «فعظم قدره عندي، اذ لم أر له وليا و لا عدوا و هو يحسن القول فيه و الثناء عليه»؛ از آن پس ارزش و مقام او در نظر من بزرگ شد. زيرا هيچ دوست و دشمني نبود، مگر اين كه از آن حضرت به نيكي ياد مي كرد و او را تمجيد و تعريف مي كرد. [1] .



[ صفحه 227]