عبدالله بن خاقان به پسرش گفت: اگر خلافت بني عباس سقوط كند، در ميان بني هاشم شخصي از امام عسكري براي خلافت شايسته تر نيست، به سبب فضل و بزرگواري و پاكدامني و روزه و نماز و اخلاق و حلم و بردباري كه از وي مشاهده مي شود.

محمد بن اسماعيل مي گويد: امام عسكري در زندان روز را روزه مي گرفت [1] و شب را به عبادت مي پرداخت و به هيچ كاري جز عبادت خدا نمي پرداخت. [2] .

عباسي ها بر صالح بن وصيف، زندانبان امام، وارد شدند و گفتند: مبادا به امام ترحم كني. صالح گفت: من دو نفر از بدترين افراد را مأمور او كرده ام، ولي آنان نيز در عبادت و نماز و روزه به درجه ي بالايي رسيده اند وقتي از آنان پرسيدم كه چرا شما تحول يافته ايد؟

آنان گفتند: ما درباره ي كسي كه تمام اوقات خود را به عبادت مي گذراند، چه بگوييم؟ وقي به ما نگاه مي كند، لرزه سر تا پاي ما را فرامي گيرد و كنترل خود را از دست مي دهيم. وقتي عباسيان اين سخنان را شنيدند، سرافكنده شده و از تقاضاي خود دست برداشتند. [3] .



[ صفحه 229]