1- «ان الوصول الي الله عزوجل سفر لا يدرك الا بامتطاء الليل»؛ [1] رسيدن به خدا مستلزم سفري است كه ميسر نمي شود، مگر براي كسي كه شب را مركب خود قرار دهد، يعني نماز شب و مناجات شبانه داشته باشد.

2- «من رضي بدون الشرف من المجلس، لم يزل الله و ملائكته يصلون عليه حتي يقوم من المجلس»؛ [2] كسي كه به جاهاي پايين مجلس راضي باشد، خداوند و فرشتگان همواره بر او درود مي فرستند تا از آنجا برخيزد.



[ صفحه 235]



3- «الاشراك في الناس أخفي من دبيب النمل علي المسح الأسود في الليلة المظلمة»؛ [3] شرك در ميان مردم از حركت مورچه بر جاده هاي سياه در شبي تاريك، پنهان تر است.

4- «أورع الناس من وقف عند الشبهه، أعبد الناس من أقام علي الفرائض، أزهد الناس من ترك الحرام، أشد الناس اجتهادا من ترك الذنوب»؛ [4] پرهيزكارترين مردم آن است كه از در افتادن به شبهه ها اجتناب ورزد، عابدترين شخص كسي است كه واجبات خود را انجام دهد زاهدترين مردم كسي است كه از حرام دوري كند، كوشاترين فرد كسي است كه گناهان را ترك كند.

5- «ليست العبادة كثرة الصيام و الصلاة، و انما العبادة كثرة التفكر في أمر الله»؛ [5] عبادت به نماز و روزه ي فراوان نيست، بلكه عبادت به انديشيدن بسيار است.

6- «ليس من الأدب اظهار الفرح عند المحزون»؛ [6] شادماني كردن نزد شخص غمناك، بي ادبي است.

7- «لا تكرم الرجل بما يشق عليه»؛ [7] هيچ انساني را به آن چيزي كه بر او سخت است، اكرام مكن.

8- «قلب الأحمق في فمه و فم الحكيم في قلبه»؛ [8] دل انسان احمق در زبان او، و زبان شخص حكيم در دل او است.



[ صفحه 236]



9- «لا يشغلك رزق مضمون عن عمل مفروض»؛ [9] روزي ضمانت شده ي الهي تو را از وظيفه ي واجب بازندارد.

10- «لا تمار فيذهب بهاؤك و لا تمازح فيجتري عليك»؛ [10] جدال مكن. چون قدر و منزلت تو را نابود مي سازد و شوخي مكن. زيرا ديگران بر تو جرأت پيدا مي كنند.