از طرف معتمد عباسي، امام عسكري عليه السلام را دستگير و زنداني كردند. رئيس زندان شخصي به نام «صالح بن وصيف» بود. چند نفر از وابستگان طاغوت به او سفارش كردند كه به امام سخت بگيرد.

در پاسخ گفت: چه كنم؟ دو نفر از نانجيب ترين افراد را برگزيده و آن دو را مأمور شكنجه كردن حسن بن علي كردم؛ ولي آنان با مشاهده ي وضع معنوي و روحي و عبادت آن حضرت چنان دگرگون شدند كه همواره به عبادت و نماز و روزه اشتغال دارند.

آن دو را خواستم و گفتم: شما چرا چنين شده ايد؟ آيا از امام چيزي ديده ايد؟

در پاسخ گفتند: چه مي گويي درباره ي شخصي كه روزها را روزه و شب ها را از آغاز تا پايان به عبادت مشغول است، نه سخن مي گويد، نه به چيزي سرگرم مي گردد. وقتي به چهره ي او نگاه مي كنيم، رگ هاي ما به لرزه مي افتاد و چنان منقلب مي شديم كه توان كنترل نداشتيم. وقتي كه وابستگان طاغوت چنين گزارش شنيدند، نااميد برگشتند. [1] .



[ صفحه 243]