اين گونه است كه جامعه، روز به روز دست خوش تحولات ناخواسته مي شود و مردم دم به دم از اهداف پيدايش امت كه سعادت دوگيتي در سايه سار قرآن و ولايت بود دور مي گردد.

شرايط چنان مي شود كه ديگر امكان هيچ حركت سازنده اي نيست و امام (ع) مي كوشد تا دست كم بخشي از سرمايه وجودي را براي نسل هاي آينده ذخيره سازد و تشكيلاتي را كه پيش از ايشان راه اندازي شده بود به درستي مديريت نمايد تا در آينده و در شرايط مطلوب تري بتواند جريان اصلي را به سطح آورد و جامعه اسلامي را دوباره بازسازي نمايد. بنابراين تمام تلاش آن حضرت (ع) براين قرار مي گيرد تا مجموعه اي زيرزميني از افكار و انديشه هاي برتر را حفظ كند تا در آينده به سطح آيد.