مبارزه با فرقه هاي باطل و انحرافي چون مفوضه، غلات، واقفي، تصوف و صوفي گري و ديگر فرقه هاي التقاطي كه اصول دين و مذهب را با خطر مواجه مي ساختند از اصول راهبردي در سياست هاي امام عسكري (ع) بوده است. حضرت با زدودن ترديد، ذهن مسلمانان را به سوي حقيقت رهنمون مي ساخت و مي كوشيد با جلوگيري از فرقه سازي و يا گسترش آن، وحدت را در ميان مسلمانان حفظ و تقويت كند. امام حسن عسكري (ع) براي مهار اوضاع سياسي، روش تقيه را به عنوان اصلي راهبردي در پيش گرفت؛ زيرا چنان كه امام صادق (ع) بيان كرده است. التقيه ديني و دين آبائي و لادين لمن لاتقية له، تقيه روش من و دين و روش پدران من است و كسي كه تقيه را پيشه خود نكند بر دين و روش پدران من نيست. از اين رو آن حضرت با در پيش گرفتن تقيه بر حفظ وحدت اسلامي تأكيد ورزيد. تقيه در اين جا به اين معناست كه نمي بايست براي مسائل جزئي و كوچك، اصول دين را در خطر قرار دهيم و با تأكيد بر برخي از مسائل اختلافي، وحدت جمعي امت اسلام را بشكنيم و زمينه را براي نفوذ و بهره برداري دشمنان فراهم آوريم. تقيه روشي است كه انسان با حفظ اصول وحدت كلمه يعني اصول اساسي دين (توحيد، نبوت، معاد و قرآن و كعبه) مطالب و مسائل اختلافي و جزيي را مطرح نكند و در جامعه با روش و رفتار متضاد با عموم امت، تفرقه و اختلاف را دامن نزند. تقيه از اين رو با نفاق كاملا متفاوت است؛ زيرا نفاق همراهي با مردم براي سوءاستفاده و ضربه زدن به مردم و جلب منفعت و دفع مضرت شخصي و يا گروهي است؛ در حالي كه تقيه يعني عدم اعلام و بروز مطالب وحقايق جزيي براي حفظ امت از افتادن به دام اختلاف است.

اين گونه است كه امام اميرمؤمنان (ع) با بهره گيري از تقيه در زمان حكومت خلفاي نخستين اسلام، در نمازهاي ايشان حاضر مي شود و براي حمايت از دين با آنان همراهي مي كند و به جنگ دشمنان دين مي رود. اين روش تقيه در زمان هاي متأخر نيز كاركرد خوب خود را نشان داد. اكنون امام حسن عسكري نيز با بهره گيري از اين روش، مي كوشد تا وحدت اسلامي را در ميان امت تقويت كند. بنابراين نيازي نمي بيند تا با هجوم اختلافات و فرقه سازي هاي جريانات سياسي مشكوك، همراهي كند و خود به مسائل جزئي دامن بزند. (نگاه كنيد، بحارالانوار، ج50 ص309 و نيز 175 و 177)

اين گونه است كه امام حسن عسكري (ع) با درايت خود توانست امت را به ويژه شيعيان را به صورت جمعي حفظ كند و روز به روز برقدرت و شمار آنان بيفزايد.