امام عسكري عليه السلام همانند پدران گرامي خود در توجه به عبادت خدا نمونه بود. آن حضرت به هنگام نماز از هر كاري دست مي كشيد و چيزي را بر نماز مقدم نمي داشت. ابوهاشم جعفري در اين مورد مي گويد: روزي به محضر امام يازدهم مشرف شدم، امام مشغول نوشتن چيزي بود، وقت نماز رسيد، امام نوشته را كنار گذاشته و به نماز ايستاد... [1] .

عبادت امام عسكري آن چنان قلب ها را مجذوب خود مي نمود كه ديگران را به ياد خدا مي انداخت و حتي افراد گمراه و منحرف را به راه صحيح هدايت نموده و اهل عبادت و تهجد مي نمود و بدترين افراد در اثر جذبه ملكوتي آن بزرگوار به بهترين انسان ها تبديل مي شدند.

روزي برخي از عباسيان از صالح بن وصيف (رئيس فرماندهان نظامي مهتدي عباسي) خواستند كه بر امام عسكري عليه السلام سختگيري نمايد. او گفت: دو نفر از بدترين و سختگيرترين زندانبانان خود را بر ابومحمد ابن الرضا (امام عسكري عليه السلام) گماشته ام، اما آن دو در اثر معاشرت با او منقلب شده و در عبادت و مناجات به مراحل عالي قدم گذاشته اند. سپس آندو زندانبان را فراخوانده و در حضور عباسيان از حالات امام عسكري عليه السلام سؤال كرد و آنان گفتند: ما چه بگوييم در مورد كسي كه روزها روزه مي گيرد و همه شب به عبادت مي ايستد و به غير ذكر و سخن خدا هيچ سخن ديگري بر زبان نمي آورد و هنگامي كه به ما نظاره مي كند، بر بدن ما لرزه افتاده و كنترل خود را از دست مي دهيم! وقتي عباسي ها چنين ديدند منقلب شده و برگشتند. [2] .