به گواهي اسناد تاريخي و برحسب تحليل مدارك و فرهنگ به يادگار مانده از ائمه (عليه السلام) سده ي دوم هجري كه شاهد حضور امامت امام ششم تا هشتم است، عصر «تخريب» شيعه است.

امامان بعدي موسوم به «ابن الرضا» پس از اين و از آغاز سده ي سوم كوشيدند تا مگر از رهگذر ايجاد شبكه ي ارتباطي وكلا،



[ صفحه 24]



برخلاف حاكميت عباسيان و حضور عوامل آنان در نهاد خلافت رسمي، خوب شيعه را از اقليت و انزوا در آورده و از حاشيه به متن آورند و در شكل يك «قدرت ساير» در جغرافياي اسلام بگسترند.

اين مهم توسط امام نهم، طرح، تدبير و تقويم شد و توسط امام دهم، توسعه و گسترش يافت و امام يازدهم آن را تثبيت كرد.

تعدادي از نمايندگان و وكلاي منصوب از سوي امام در مراكز و پايگاه هاي مختلف شيعي عبارتند از: ابراهيم بن عبده، احمد بن اسحاق اشعري، ابراهيم بن مهزيار و...

فعاليت هاي سري، مكاتبات و مراودات رمزي و تحركات سياسي آن امام با رعايت اصول تأمين از قبيل تأكيد بر گفتمان انديشه و نهان كردن راز از يك سو و پشتيباني از فعالان سياسي و فكري و توجيه سياسي نيروهاي اثرگذاري از سوي ديگر، تدابيري است كه امام يازدهم به منظور پيشگيري از فروپاشي و درهم ريختگي اين شبكه و سازمان قدرت ساير، طراحي كرده، اتخاذ نموده و به اجرا گذارده است. [1] .



[ صفحه 25]