امام عسكري (عليه السلام) همانند پدران گرامي خويش در كوچه به عبادت خدا، نمونه و بي نظير عصر خود بودند. به هنگام نماز از هر كاري دست مي كشيد و چيزي را به نماز مقدم نمي كرد.

ابوهاشم جعفري مي گويد: خدمت امام عسكري (عليه السلام) شرفياب شدم. امام مشغول نوشتن چيزي بود. وقت نماز فرا رسيد. امام، نوشته را در كنار گذاشت و به نماز ايستاد.

چگونگي عبادت امام، ديگران را به ياد خدا مي انداخت و گاهي افراد گمراهي را اساسا عوض مي كرد و به راه خدا مي آورد.

زماني كه امام عسكري (عليه السلام) در زندان صالح بن وصيف



[ صفحه 28]



بود، برخي از عباسيان از زندانبان خواستند بر امام سخت بگيرد و او، دو نفر از بدترين مأموران خود را بر امام گماشت؛ اما آن دو نفر در اثر معاشرت با امام (عليه السلام)، دگرگون شدند و در عبادت و نماز به مرحله اي عظيم رسيدند.

روزي زندانبان، آن دو نفر را فرا خواند و گفت: واي بر شما، چرا اين گونه شده ايد و رفتارتان تغيير كرده است؟»

گفتند: ما چه بگوييم، اين مرد زنداني، روزها روزه است، همه ي شب به عبادت مي ايستد، به غير عبادت، سخن نمي گويد و مشغول نمي شود و چون به ما نظر مي افكند، ما را لرزه مي گيرد و كنترل خود را از دست مي دهيم.



[ صفحه 29]