قطب راوندي از ابوهاشم جعفري روايت كرده است: «امام هادي عليه السلام كه به شهادت رسيد، فرزندش ابومحمد به غسل و انجام امور آن حضرت پرداخت. برخي از خدمت گزاران، شتابزده به سرقت لباس ها و درهم ها و ديگر اشيا پرداختند. هنگامي كه ابومحمد عليه السلام از كار خويش فراغت يافت، به جايگاه خود بازگشت و در آن جا نشست، خدمت گزاران را فراخواند و به ايشان فرمود: اگر درباره ي آنچه با شما سخن مي گويم به من راست بگوييد، از كيفرم در امان خواهيد بود و اگر بر انكار، پافشاري كنيد، تمام اشيايي را كه هر يك از شما به سرقت برده، بيان خواهم كرد و در اين صورت شما را به كيفري كه سزاوار آن هستيد خواهم رساند. سپس فرمود: فلاني تو، فلان چيز را برداشتي. آيا اين طور نيست؟ عرض كرد: آري اي فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله. فرمود: آن را برگردان. سپس به كنيزكي فرمود: اما تو آيا فلان چيز را به سرقت نبردي؟ عرضكرد: آري بردم. حضرت فرمود: آنها را بياور. و بدين ترتيب آنچه را هر يك از آنان برده بود، بيان فرمود و بدين سان همه ي اشيايي را كه برده بودند، برگرداندند» [1] .