كليني از علي بن محمد از محمد بن ابراهيم (معروف به ابن كردي) از محمد بن علي بن ابراهيم بن موسي بن جعفر عليه السلام روايت كرده كه: «گفت: ما تنگدست شديم، پدرم به من گفت: بيا و نزد اين مرد - يعني ابومحمد - برويم؛ زيرا از بذل و بخشش آن حضرت زياد تعريف كرده اند. به پدرم گفتم: او را مي شناسي؟ گفت: نه او را مي شناسم و نه هرگز او را ديده ام. وي مي گويد: آهنگ ديدار حضرت نموديم. پدرم در راه به من مي گفت: نياز مبرمي به پانصد درهم داريم. اگر حضرت دستور دهد اين مبلغ را به ما بدهند، دويست درهم براي پوشاك، و دويست درهم براي اداي قرض، و صد درهم براي هزينه ي زندگي كافي است. با خود گفتم: اي كاش امام دستور مي داد به من هم سيصد درهم بدهند.صد درهم براي خريد يك الاغ و صد درهم هزينه ي خرجي و صد درهم هزينه ي پوشاك كنم و آنگاه به منطقه ي جبل باز گردم. وي مي گويد: وقتي به در منزل حضرت رسيديم، خادم او نزد ما آمد و گفت: علي بن ابراهيم و فرزندش محمد، وارد شوند.

خدمت آن بزرگوار شرفياب شديم و سلام كرديم. وي به پدرم فرمود: اي علي، چه باعث شد كه تا اين زمان نزد ما نيامده اي؟ پدرم عرض كرد: سرورم، براي اين كار شرم داشتم خدمت شما برسم و هنگامي كه از نزد آن حضرت بيرون رفتيم، خادم حضرت نزدمان آمد و به پدرم كيسه اي داد و گفت: اين مبلغ پانصد درهم، دويست درهم براي پوشاك، دويست درهم براي پرداخت قرض و يكصد درهم براي خرجي شما. به من نيز كيسه اي داد و گفت: اين مبلغ سيصد درهم است، كه صد درهم آن را الاغي بخر و صد درهم براي پوشاك و لباس و صد درهم را براي خرجي مقرر دار و از رفتن به منطقه ي جبل منصرف و روانه ي «سوراء» شو [1] .