فرقه شيخيه دوازده امام را قبول داشته، عقيده دارند امام مشيت و قدرت و دست خدا در اجراي جميع امور وجوديه و كونيه و شرعيه بدون استثنا است و صاحب ولايت عامه مطلقه بر جميع ما سواللَّه، و شاهد و مطلع بر كل موجودات است.

هر يك از ائمه در حين تصرف در امور عالم، امام ناطق است و امام بعد از او، در حال حيات او امام صامت است؛ يعني مأذون نيست در احكام شرعي چيزي بگويد؛ مثلا امام حسن و امام حسين(ع) در زمان علي (ع) صامت بودند و حضرت علي(ع) امام ناطق بود.(1)

شيخيه عقيده دارند در زمان غيبت ركن رابع وجود دارد كه واسطه بين مردم و امام زمان(ع) بوده و به هدايت و رهبري مردم ميپردازند، ولي شيعه اماميه ركن رابع را قبول نداشته و عقيده دارند در زمان غيبت امام زمان(ع) فقيهان به گونهاي نيابت عامه حضرت را بر عهده داشته و به هدايت مردم ميپردازند.

از سوي ديگر شيخيه عقيده دارندامام زمان(ع) در عالم دنيا نيست، بلكه در دنياي ديگري به نام عالم برزخ يا هور قليا است، كه عالمي است كه سطح داخلي يااسفل آن محيط بر فلك اطلس (افلاك) است و چون خداوند بخواهد، وارد اين عالم خواهد شد. اين عالم هور قليا را اقليم ثامن نيز ميخوانند. (2)

شيعه اماميه ركن رابع را قبول نداشته و عقيده دارند امام زمان(ع) در همين عالم دنيا وجود دارد؛ گر چه در اين كه حضرت امام زمان در كدام مكان است، اختلاف دارند. (3)