امام حسن بن علي (عسكري) فرزند امام دهم در سال 232 هجري متولد شده و در سال 260 هجري ( بنا به بعضي از روايات شيعه) به دسيسه معتمد خليفه عباسي مسموماً درگذشته است
امام يازدهم پس از درگذشت پدر بزرگوار خود به امر خدا و حسب التعيين پيشوايان گذشته به امامت رسيد و هفت سالي كه امامت كرد به واسطه سختگيري بيرون از اندازه مقام خلافت, با تقيه بسيار شديد رفتار ميكرد, درب روي مردم حتي عامه شيعه بسته جز خواص شيعه كسي را بار نميداد با اينحال اكثر اوقات زنداني بود و سبب اين همه فشار اين بود كه اولاً: در آن ازمنه جمعيت شيعه به كثرت و قدرتشان به حد قابل توجهي رسيده بود و اينكه شيعه به امامت قائلند براي همگان روشن و آفتابي شده بود و امامان شيعه نيز شناخته ميشدند و از اين روي مقام خلافت بيش از پيش ائمه را تحت مراقبت درآورده و از هر راه بود با نقشه هايي مرموز در محو و نابود كردن ايشان ميكوشيدند.
ثانياً: مقام خلافت پي برده بود كه خواص شيعه براي امام يازدهم فرزند معتقدند و طبق رواياتي كه از خود امام يازدهم و هم از پدرانش نقل ميكنند فرزند او را همان مهدي موعود ميشناسند كه به موجب اخبار متواتره از طرق عامه و خاصه پيغمبراكرم(صلي االله عليه و آله) خبر داده بود و او را امام دوازدهم ميدانند. بدين سبب امام يازدهم بيشتر از سايرائمه تحت مراقبت مقام خلافت درآمده و خليفه وقت تصميم قطعي گرفته بود كه به هر طريق باشد به داستان امامت شيعه خاتمه بخشد و دَرِ اين خانه را براي هميشه ببندد.
و از اين روي همينكه بيماري امام يازدهم را به معتمد, خليفه وقت گزارش دادند, طبيب نزد آن حضرت فرستاد وچند تن از معتمدان خود و چند نفر از قضات را به منزلش گماشت كه پيوسته ملازم وي و مراقب اوضاع داخلي منزل بوده باشند و پس از شهادت امام نيز خانه را تفتيش و توسط قابله ها كنيزان آن حضرت را معاينه كردند و تا دو سال مامورين آگاهي خليفه در خط پيدا كردن خلف آن حضرت مشغول فعاليت بودند تا بكلي نوميد شدند.
امام يازدهم را پس از درگذشت در خانه خودش در شهر سامرا, پهلوي پدر بزرگوارش به خاك سپردند.