روايت كرده اند كه؛ بني عباس داخل شدند بر صالح بن وصيف، زماني كه صالح امام حسن عسكري عليه السلام را در زندان حبس كرده بود و به او گفتند: تنگ بگير (سخت گيري كن) بر امام عليه السلام و وُسعت مده بر او (او را راحت نگذار).
صالح گفت: من چه كار كنم با او؛ چرا كه من ايشان را به دست دو نفري كه از بدترين اشخاص مي باشند، سپردم؛ امّا هر دو نفر اهل نماز و روزه شده اند و در عبادت به مقامي عظيم رسيده اند، پس امر كرد آن دو نفر را آوردند، آن دو نفر را عِتاب (برخورد بدي) كرد و گفت: واي بر شما! شأن شما با اين شخص چيست؟ آن ها گفتند: چه بگوييم در حق مردي كه روزها را روزه مي گيرد و شب ها را تا به صبح به عبادت مشغول است و تكلّم نمي كند با كسي و به غير از عبادت به چيز ديگري مشغول نمي شود، و هر وقت او بر ما نگاه مي كند، بدن ما مي لرزد و چنان مي شويم كه گويا مالك نفس خود نيستيم و نمي توانيم خودمان را نگه داريم. آل عباس چون اين حرف ها را شنيدند، از نزد صالح بن وصيف در كمال ذلّت به بدترين حالي برگشتند.(1)