امام عسكري عليه السلام نزد عامه ي مردم از عظمتي فراوان برخوردار بود، به گونه اي كه از هر سو به اشتياق ديدار آن حضرت به سوي او مي شتافتند و هر روزي كه سواره به دارالخلافه مي رفت، جمع انبوهي از مردم به عشق و شوق ديدار امام در مسير ايشان گرد مي آمدند. شيح طوسي از ابوعلي بن همام از خادم ابومحمد عليه السلام روايت كرده است كه: «گفت: آقايم ميان علويان انساني شايسته بود و هرگز مانند او را نديدم... وي هر دوشنبه و پنجشنبه سوار بر مركب شده و رهسپار دارالخلافه مي شد. در روز بار عام كه حضرت به سمت دارالخلافه مي رفت، جمعيت زيادي از مردم حضور مي يافتند و مسير آن حضرت مملو از چهار پايان و داد و فرياد مي شد، به گونه اي كه نه جاي راه رفتن براي كسي وجود داشت و نه كسي مي توانست داخل آن جمعيت شود. آنگاه كه آقايم وارد مي شد، همهمه و صداها فرو مي نشست و شيهه ي اسبان و بانگ چهارپايان آرام مي گرفت و چهارپايان پراكنده مي شدند. بدين ترتيب، راه باز مي شد و نيازي نبود كه امام را نگاه دارند تا چهارپاياني كه در مسير حضرت قرار داشتند به او تنه نزنند. سپس امام به جايگاهي كه براي او تدارك ديده شده بود، وارد مي شد و هر گاه قصد خارج شدن داشت، دربانان فرياد مي زدند، مركب ابومحمد را بياوريد، و داد و فرياد مردم و شيهه ي اسبان فرو مي نشست و آرام مي گرفت و چهارپايان پراكنده مي شدند و حضرت سوار مي شد و رهسپار منزل مي گرديد» [1] .