شيخ مفيد به سند خود از محمد بن اسماعيل بن ابراهيم بن موسي بن جعفر روايت كرده كه: «گفت: زماني كه ابومحمد عليه السلام زنداني بود، عباسيان نزد صالح بن وصيف آمده و بدو گفتند: بر او [امام] سخت گيري كن. صالح بدانان گفت: با او چگونه رفتار نمايم، در حالي كه دو تن از بد نهادترين انسان هايي را كه سراغ داشته ام بر او گماشته ام، ولي آن دو به عبادت و نماز و روزه رو آورده اند و در حد عالي بدان پاي بند هستند. سپس دستور داد آن مأموران را احضار كردند و به آنان گفت: واي بر شما، چرا با اين مرد با مهرباني رفتار مي كنيد؟ گفتند: درباره ي مردي كه روزها را روزه مي گيرد و تمام شب را به عبادت مي پردازد چه بگوييم. او خموشي گزيده و به عبادت مشغول است. هرگاه بدو مي نگريم لرزه بر انداممان مي افتد و از خود بي خود مي شويم. عباسيان كه اين سخنان را شنيدند، نااميد شده باز گشتند» [1] .