يكي از شيعيان به نام علي بن بشر بيمار شده بود و بر اثر سختي بيماري، بستري شد و بسيار پريشان و نگران بود. دو نفر از شيعيان به عيادتش رفتند، آن بيمار در حالي كه ناله مي كرد، به آنها گفت: از خداوند (متعال) بخواهيد كه بيماري مرا (كه در برابر گناه به من داده است) پس بگيرد (و من نيز ديگر گناه نمي كنم، من) نامه اي براي امام حسن عسكري عليه السلام نوشته ام، لطفاً آن نامه را به ايشان برسانيد.
عيادت كنندگان گفتند: آن نامه كجاست؟
بيمار گفت: زير فرشي است كه روي آن نماز مي خواندم، عيادت كنندگان آن نامه را برداشتند و آن را گشودند تا بخوانند، ناگهان ديدند كه امام حسن عسكري عليه السلام پاسخ نامه او را چنين فرموده است: نامه تو را خوانديم و از درگاه خداوند (متعال) سلامتي و پس گرفتن لغزش تو را خواستيم، خداوند (متعال) چهل و نه سال ديگر به تو عُمر خواهد داد، خدا را حمد و شكر كن... «وَلا تَأمَنْ إِنْ أَسَأْتَ أَنْ يُبْتَرَ عُمْرَكَ، فَإِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يُرِيدُ؛ اگر گناه كردي، ايمن از آن نباش كه عمرت كوتاه گردد؛ زيرا خداوند آنچه را بخواهد انجام مي دهد.
عيادت كنندگان به آن بيمار بشارت دادند كه امام حسن عسكري عليه السلام پاسخ تو را با خطّ خودشان داده اند. آن بيمار خوشحال شد و همان دم برخاست و اموالش را صدقه داد. پس از سه روز، از طرف عثمان بن سعيد عمري، نماينده امام حسن عسكري عليه السلام حواله بازرگاني به دستش رسيد و مطابق آن حواله، سه برابر آنچه كه صدقه داده بود، اموالي نصيبش شد و به زندگي خود با كمال سلامتي و شادي ادامه داد.(1)