بازگشت

عبادت و بندگي


امام حسن عسكري عليه السلام هم مانند ساير ائمه عليهم السلام قبل از هر چيز بنده خداوند (متعال) بود و ارتباط خالص و تنگاتنگي با اله و معبود خود داشت. از تسبيحات ايشان كه با سوز و گداز ملكوتي در روزهاي شانزدهم و هفدهم ماه مي خوانند: سُبْحانَ مَنْ هُوَ فِي عُلُوِّهِ دانٍ وَفِي دُنُوِّهِ عالٍ، وَفِي إِشْراقِهِ مُنِيرٌ وَفِي سُلْطانِهِ قَوِيٌّ، سُبْحانَ اللَّه وَ بِحَمْدِه(1)؛ پاك و منزه است آن خداوندي كه در عين علوّ مقامش، نزديك است و در عين نزديك بودن در مقام عالي است و تابشش فروزان است و در قدرتش نيرومند مي باشد. پاك و منزهي كه حمد و سپاس، مخصوص او است.»

***

1) محمد محمدي اشتهاردي، نگاهي بر زندگي امام حسن عسكري عليه السلام، ص 126.