بازگشت

احياي سنّت ها


امام عسكري عليه السلام مي كوشيد به هر بهانه اي غبار از چهره سنّت هاي فراموش شده بزدايد. حتّي وقتي عدّه اي براي تبريك ولادت صاحب الزّمان عليه السلام نزدش آمدند، ضمن سخناني فرمود:
« … برخي از شما مي خواهند درباره اختلاف شما و دشمنان خدا و ما كه اهل قبله و مسلمان اند، بپرسند … خداي عزّوجلّ به رسولش فرمود:
تو و علي و فرزندان او كه حجّت هاي من مي باشند و پيروانشان را به ده ويژگي اختصاص دادم:
1. پنجاه و يك ركعت نماز.
2. انگشتري به دست راست كردن.
3. تعقيب بعد از نماز.
4. اذان و اقامه را دو تا دو تا گفتن.
5. گفتن حيّ علي خير العمل.
6. بلند گفتن بسم اللّه الرّحمن الرّحيم.
7. قنوت در نماز.
8. خواندن نماز عصر هنگام آفتاب روشن و صاف (ميانه روز).
9. خواندن نماز صبح هنگام دميدن سپيده كه هوا هنوز تاريك است.
10. موي سر و صورت را خضاب كردن.
آن مرد (عمر) كه حقّ ما را غصب كرد، با دار و دسته اش در نماز با ما مخالفت كرد و عوض پنجاه و يك ركعت، «نماز تراويح» را در شبهاي ماه رمضان قرار دادند و به جاي تعقيب بعد از نماز، دست بر سينه گذاشتن را تشريع نمودند. و عوض انگشتري به دست راست كردن، آن را به دست چپ كردند. در اذان و اقامه عوض دوبار گفتن فقرات اقامه، فقط اقامه فُرادا را انتخاب كرده و به جاي حيّ علي خير العمل، «الصّلاه خيرٌ من النّوم» گفتند. عوض بلند گفتن بسم اللّه آن را آهسته گفتند، و قنوت نماز را حذف كردند، نماز عصر را بر خلاف زماني كه هوا آفتابي و صاف است، هنگام زردي آفتاب خواندند و نماز صبح را به جاي سپيده صبح و تاريكي هوا، هنگام ناپديد شدن ستارگان خواندند.و موهاي سر و صورت را هم به جاي خضاب كردن رها ساختند.» 16

***

16. عيون المعجزات، ص 137.