از جمله مشكلات امر به معروف و نهي از منكر در عرصه عمل، يافتن نقطه مشترك براي ورود مناسب و ارتباط كار آمد است. امام عسكري عليه السلام از قرآن كريم براي تقويت ارتباط و پذيرش «هدايت» استفاده مي كرد. از اين روي در استنادها و استدلال هايش همواره توجّهي به قرآن داشت و همين امر، موجب خضوع قلبي مخاطبان مي شد. امام حسن عسكري عليه السلام در نامه اي به اسحاق بن اسماعيل نيشابوري مي نويسد:
«بعضي از شما در دوران امام قبلي تا زماني كه به درود حيات گفت و در اين مدّت از دوران امامت من، كارهايي كرديد كه از نظر من پسنديده و قرين استواري نبود.
اي اسحاق! به يقين بدان؛ هر كسي از اين دنيا كور بيرون برود، در آخرت نيز كور خواهد بود و سخت گمراه. اي اسحاق! مقصودم كوري چشم نيست، بلكه نابينايي دلهاي درون سينه هاست. و اين، معناي گفته خدا در كتاب استوارش است كه از قول ستمگران مي فرمايد: «ربّ لم حشرتني اعمي و قد كنتُ بصيرا»؛ «پروردگارا! با اين كه در دنيا بينا بودم، چرا كور محشورم كردي؟» خداوند نيز مي فرمايد: «كذلك أتتك آياتنا فنسيتها و كذلك اليوم تنسي» 8؛ «اين چنين آيات ما به تو رسيد و فراموششان كردي، امروز هم تو فراموش شده اي.»
سپس امام عسكري عليه السلام مطالبي را به صحابي اش و ديگر شيعيان گوشزد مي كند.9