شيعيان براي ديدن امام مشكل داشتند؛ آن گونه كه يك بار، تنها موقعي كه خليفه براي ديدن «صاحب البصره» مي رفت، و امام را نيز همراه خويش مي برد، اصحاب امام در طول راه خود را براي ديدن آن حضرت آماده مي كردند [1] از اين روايت به خوبي مي توان فهميد كه در زندگي امام حد اقل دوراني وجود داشته كه امكان ديدار مستقيم با آن بزرگوار در خانه اش نبوده است.

علي بن جعفر از حلبي نقل مي كند: در يكي از روزها كه قرار بود امام به دار الخلافه برود ما در عسكر به انتظار ديدار وي جمع شديم؛ در اين حال از طرف آن حضرت توقيعي بدين مضمون به ما رسيد: ألّا يسلمنّ عليّ أحد و لا يشير اليّ بيده و لا يؤمئ فإنّكم لا تؤمنون علي أنفسكم. [2] كسي بر من سلام و حتي اشاره هم به طرف من نكند؛ زيرا كه در امان نيستيد!.

اين روايت به خوبي نشان مي دهد كه دستگاه خلافت تا چه حد روابط امام با شيعيانش را زير نظر داشته و آن را كنترل مي كرده است.

1- الكافي، ج 1، ص 509؛ الارشاد، ص 387؛ اعلام الوري، ص 370؛ كشف الغمه، ج 2، ص 425؛ الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 444؛ الصراط المستقيم، ج 2، ص 208

2- الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 439؛ الصراط المستقيم، ج 1، ص 207