شيخ صدوق از مفضل بن عمر از امام صادق جعفر بن محمد از پدرش از پدرانش عليهم السلام از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت كرده است: «رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: زماني كه مرا به آسمان بردند، خداي - جل جلاله - به من وحي فرمود: اي محمد، من به زمين توجهي كردم و تو را از آن برگزيدم و نام تو را از نام خود برگرفتم. من محمودم و تو احمد. ديگر بار به زمين توجهي نمودم و از آن علي را انتخاب كردم و او را وصي و جانشين تو و همسر دخترت و پدر فرزندانت مقرر داشتم و نامي از نام هاي خودم را برايش مشتق ساختم. من علي أعلي، و او علي است. و فاطمه و حسن و حسين را از نور شما دو تن آفريدم، سپس ولايت و دوستي آنان را به فرشتگان عرضه كردم. هر كه آن را پذيرفت، در زمره ي مقربانم درآمد. اي محمد، اگر بنده اي آن قدر مرا عبادت كند كه از پاي درافتد و به سان پوستي كهنه درآيد، اما ولايت اينان را انكار كند، او را در بهشت خود راه نمي دهم و در سايه ي عرشم قرار نخواهم داد. - اي محمد، آيا دوست داري آنها را ببيني؟ - آري، پروردگارا. - سر خود را بلند كن. سرم را بلند كردم ناگهان انوار علي و فاطمه و حسن و حسين و علي بن حسين و محمد بن علي و جعفر بن محمد و موسي بن جعفر و علي بن موسي و محمد بن علي و علي بن محمد و حسن بن علي، و «م ح م د» فرزند حسن را، كه به سان اختري تابناك ميان آنان ايستاده بود، مشاهده كردم. عرض كردم: بار خدايا، آنها كيانند؟ فرمود: آنان امامان [معصوم] اند و اين قائم است كه حلال مرا حلال، و حرامم را حرام مي كند و به وسيله ي او از دشمنان انتقام خواهم گرفت. وي سبب آرامش دل دوستانم خواهد بود و كسي است كه دل هاي شيعيانت را با انتقام از ستمكاران و منكران و كافران، تسلي مي بخشد...» [1] .