زماني كه امام هادي عليه السلام در بستر احتضار و در آستانه ي رحلت و آرميدن در جوار خداي - عز و جل - قرار گرفت، پسرش امام عسكري عليه السلام را به حضور طلبيد و نور و حكمت را بدو سپرد و به امامت وي تصريح نمود و در حضور ياران مورد اعتمادش به امامت او تصريح كرد و سپس مرغ روحش به آسمان ها پر كشيد. صاحب كتاب عيون المعجزات مي گويد: «امام هادي بيمار شد و در سال 254 ه. ق در اثر آن بيماري رحلت نمود. او پيش از رحلت، پسرش ابومحمد، حسن عليه السلام را به حضور طلبيد و نور و حكمت و مواريث پيامبران و سلاح امامت را بدو سپرد و به امامت وي تصريح نمود و در حضور ياران مورد اعتماد خويش به او وصيت كرد. رحلت او در چهل سالگي رخ داد و در سر من رأي مدفون گرديد» [1] .

مجلسي از ابن عياش روايت كرده كه امام هادي عليه السلام در سوم ماه رجب سال 254 ه. ق رحلت كرد و جز پسرش ابومحمد عليه السلام كسي نزد او حضور نداشت [2] از اين روايت استفاده مي شود كه در لحظات واپسين عمر امام هادي عليه السلام هيچ كس از مردم جز پسرش امام عسكري عليه السلام نزد وي نبوده است.