امام عسكري - عليه السلام - بررغم تمامي محدوديتهاي و كنترلهايي كه از طرف دستگاه خلافت به عمل ميآمد، يك سلسله فعاليتهاي سرّي سياسي را رهبري ميكرد كه با گزينش شيوههاي بسيار ظريف پنهانگاري، از چشم بيدار و مراقب جاسوسان دربار، بدور ميماند. در اين زمينه نمونههاي فراواني به چشم ميخورد كه ذيلاً دو مورد آن را از نظر خونندگان محترم ميگذرانيم: 1- عثمان بن سعيد عَمري» كه از نزديكترين و صميميترين ياران امام بود(1)،زير پوشش روغن فروشي فعاليت ميكرد. شيعيان و پيروان حضرت عسكري - عليه السلام - اموال و وجوهي را كه ميخواستند به امام تحويل دهند، به او ميرساندند و او آنها را در ظرفها و مشكهاي روغن قرار داده و به حضور امام ميرساند(2) 2- داود بن اسود»، خدمتگزار امام كه مأمور هيزم كشي و گرم كردن حمام خانه حضرت عسكري بود، ميگويد: اين چوب را بگير و نزد «عثمان بن سعيد» ببر و به او بده. من چوب را گرفته روانه شدم. در راه به يك نفر سقّا برخوردم .قاطر او راه مرا بست. سقا از من خواست حيوان را كنار بزنم. من چوب را بلند كردم وبه قاطر زدم. چوب شكست و من وقتي محل شكستگي آن را نگاه كردم، چشمم به نامه هايي افتاد كه در داخل چوب بوده است! بسرعت چوب را زير بغل گرفته و برگشتم و سقا مرا به باد فحش و ناسزا گرفت/// وقتي به در خانه امام رسيدم، «عيسي» خدمتگزار امام كنار در به استقبالم آمد و گفت: آقا و سرورت ميگويد: چرا قاطر را زدي و چوب را شكستي؟ گفتم :نميدانستم داخل چوب چيست؟ امام فرمود: چرا كاري ميكني كه مجبور به عذر خواهي شوي؟ مبادا بعد از اين چنين كاري كني، اگر شنيدي كسي به ما ناسزا )هم) ميگويد، راه خود را بگير و برو و با او مشاجره نكن. ما، در شهر بد و ديار بدي به سر ميبريم، تو فقط كار خود را بكن و بدان گزارش كارهايت به ما ميرسد(3) اين قضيه نشان ميدهد كه امام، اسناد، نامه ها و نوشته هايي را كه سرّي بوده، در ميان چوب، جاسازي كرده و براي «عثمان بن سعيد» كه شخص بسيار مورد اعتماد و رازداري بوده، فرستاده بوده و اين كار را به عهده مأمور حمام كه كارش هيزم آوردن و چوب شكستن و امثال اينها بوده - و طبعاً سؤ ظن كسي را جلب نميكرده واگذار كرده بوده است، ولي بر اثر بي احتياطي او، نزديك بوده اين راز فاش شود!
***
1- عثمان بن سعيد بعدها به افتخار نمايندگي امام دوازدهم در غيبت صغري نائل گرديد و ما به خواست خدا در بخش نمايندگان امام دوازدهم شرح حال او را خواهيم نوشت/
2- شيخ طوسي، الغيبة، تهران، مكتبة نينوي الحديثة، ص 214 - حاج شيخ عباس قمي، سفينة البحار، تهران، كتابخانه سنائي، ج2، ص 158/
3- ابن شهر آشوب، مناقب، قم كتابفروشي مصطفوي، ج4، ص 427/