از آنجا كه غائب شدن امام و رهبر هر جمعيتي، يك حادثه غير طبيعي و نامأنوس است و باور كردن آن و نيز تحمل مشكلات ناشي از آن براي نوع مردم دشوار ميباشد، پيامبر اسلام و امامان پيشين بتدريج مردم را با اين موضوع آشنا ساخته و افكار را براي پذيرش آن آماده ميكردند . اين تلاش در عصر امام هادي - عليه السلام - و امام عسكري - عليه السلام - كه زمان غيبت نزديك ميشد، به صورت محسوستري به چشم ميخورد. چنانكه در زندگاني امام هادي ديديم، آن حضرت اقدامات خود را نوعاً توسط نمايندگان انجام ميداد و كمتر شخصاً با افراد تماس ميگرفت . اين معنا در زمان اما عسكري - عليه السلام - جلوه بيشتري يافت ؛ زيرا امام از يك طرف، با وجود تأكيد بر تولد حضرت مهدي - عليه السلام - او را تنها به شيعيان خاصّ و بسيار نزديك نشان ميداد و از طرف ديگر تماس مستقيم شيعيان با خود آن حضرت روز برزو محدودتر و كمتر ميشد، به طوري كه حتي در خود شهر سامرّأ به مراجعات و مسائل شيعيان از طريق نامه يا توسط نمايندگان خويش پاسخ ميداد و بدين ترتيب آنان را براي تحمل اوضاع و شرائط و تكاليف عصر غيبت و ارتباط غير مستقيم با امام آمده ميساخت، و چنانكه خواهيم ديد اين همان روشي است كه بعداً امام دوازدهم در زمان غيبت صغري در پيش گرفت و شيعيان را بتدريج براي دوران غيبت كبري آماده ساخت . اشاره كرديم كه گاهي برخي از شيعيان خاص، موفق به ديدار حضرت مهدي - عليه السلام - ميشدند، اينك در اينجا به عنوان نمونه يك مورد از اين ديدارها را ميآوريم :