آنچه از گفته ي احمد بن عبيد استفاده مي شود، يورش به خانه ي امام عليه السلام، قبل از اعلان خبر رحلت ايشان به مردم و قبل از تجهيز بدن مبارك آن حضرت بوده است، ولي از ظاهر سخن ابوالأديان بصري و ماجراي كشمكش و درگيري ميان جعفر و مادر امام عسكري عليه السلام چنين بر مي آيد كه حمله به خانه ي امام عليه السلام زماني صورت گرفته كه جعفر آنها را در جريان آنچه ديده بود (ديدن صاحب الزمان عليه السلام) قرار داد. ابوالأديان مي گويد: «سپس نزد جعفر رفتم و او آه و ناله مي كرد. «حاجز و شا» گفت: سرور من، آن كودك، كه بود تا با او احتجاج كنيم؟ جعفر گفت: من هرگز او را نديده و نمي شناسم... جعفر نزد معتمد رفت و جريان را براي او بازگو كرد. معتمد مأموران خويش را فرستاد و «صقيل» كنيز را دستگير كردند و كودك را از او خواستند. او وجود كودك را انكار كرد و براي اين كه پوششي بر وجود آن كودك بنهد، مدعي شد كه به آن طفل مورد نظر باردار است. او را به «ابوشوارب» قاضي سپردند. زماني نگذشت كه مرگ عبيدالله بن يحيي بن خاقان و شورش رهبر زنگيان در بصره آنها را غافل گير كرد و بدين وسيله آنها سرگرم شده و كنيزك را از ياد بردند و او از دست آنها رهايي يافت» [1] .