شيخ حر عاملي از كشف الغمه از ابوسهل بلخي روايت كرده كه: «گفت: يكي ديگر از ياران، نامه اي به حضرت نوشت و از او خواست تا در حق پدرش (كه ثنوي بود) و مادرش (كه مؤمن بود) [1] دعا كند. امام عسكري عليه السلام مرقوم فرمود: رحم الله والدتك و التاء منقوطه؛ خداوند والده ات را بيامرزد و تاء دو نقطه است. [منظور امام عليه السلام اين بود كه در كلمه ي «والدتك» تاء دو نقطه به جاي ياء، اشتباه خوانده نشود كه در آن صورت مي شود «والديك» و شامل پدرش نيز مي گردد]». كليني از اسحاق روايت كرده كه گفت: محمد بن ربيع شائي برايم نقل كرد و گفت: با يكي از ثنوي ها در اهواز به بحث و مناظره پرداختم. و در حالي كه اندكي تحت تأثير سخنان آن شخص قرار گرفته بودم به سرمن رأي رفتم. در خانه ي احمد بن خصيب نشسته بودم كه امام ابومحمد عليه السلام [را ديدم كه] از حضور در جمع مردم به منزل باز مي گشت. چون به من نزديك شد، در من نگريست و با انگشت سبابه اش اشاره فرمود: احد، احد، فرد. [با شنيدن آن] من نقش بر زمين شده و از هوش رفتم» [2] .