در بحار از محمد بن حسن بن ميمون نقل شده كه: «گفت: طي نامه اي به امام عسكري عليه السلام از فقر و تنگدستي شكوه نمودم، سپس با خود گفتم، آيا ابوعبدالله امام صادق عليه السلام نفرموده بود كه تنگدستي با محبت ما، بهتر از بي نيازي با ديگران و كشته شدن با ولايت ما بهتر از زندگي با دشمنان ما است؟ پاسخ آمد: هر گاه گناهان اوليا و دوستداران ما فزوني يابد، خداي - عز و جل - آنها را به فقر و تنگدستي مبتلا مي كند و بسياري از آنان را مورد بخشش قرار مي دهد. همان گونه كه با خود انديشيدي، زندگي فقيرانه و همراه با محبت ما بهتر از رفاه و ثروتي است كه در كنار دشمنان ما به دست آيد. ما پشتيبان كسي هستيم كه به ما رو آورد و روشنايي و نوريم براي آنان كه از ما روشني خواهند، و پناه پناه جويانيم. آنان كه دوستدار مايند، در بهشت برين با ما خواهند بود و كساني كه از ما روگردان باشند، در آتش دوزخند» [1] .