امام عسكري عليه السلام نمايندگاني را معين كرده بود و آنها را با تأييد و بيان وثاقت و اعتماد، مورد حمايت خويش قرار داد تا براي حل مشكلات ديني و دنيوي شيعيان رابط ميان آن حضرت و آنان باشند، و شيعيان به پديده ي مراجعه ي مستقيم به نمايندگان، مأنوس گردند. اين مطلب از نامه اي كه آن حضرت به احمد بن اسحاق اشعري نوشت و نماينده ي مورد اعتماد و امين خود عثمان بن سعيد عمري را مورد تأييد و حمايت قرار داد، بر مي آيد. امام فرمود: «اين ابوعمرو، ثقه و امين، مورد اعتماد امام قبلي و در زندگي و پس از مرگ من، مورد اعتماد من است. آنچه را به شما بگويد از ناحيه ي من گفته و هر چه را به شما ابلاغ نمايد، از قول من است. سخنش را بشنو و از او اطاعت كن؛ زيرا او مورد اعتماد و امين است» [1] . و نيز نامه اي كه حضرت به اسحاق بن اسماعيل نوشت و فرمود: «از شهر بيرون مرو تا اين كه با عمري - كه خداوند به خشنودي ما از او خشنود شود - ديدار نمايي و بر او سلام كني و او را بشناسي و او تو را بشناسد. وي فردي است پاك سرشت و امين و پاك دامن و نزديك به ما و از ما است. هر چه از نواحي به سوي ما مي آيد نزد او جمع مي گردد تا آنها را به ما برساند. سپاسي فراوان، خداوند را سزا است» [2] .