آن بزرگوار چهار سال دوران كودكي را در مدينه ي منوره بود. در سال 235 كه پدرش امام هادي (ع) به عراق برده شد همراه او بود و در حدود 19 سال در سامرا در خدمت پدرش بود، تا امام هادي به شهادت رسيد و امام حسن عسكري به امامت نايل آمد. نزديك شش سال نيز دوران امامت او بود و در اين مدت امام حسن عسكري همان خط مشي اجدادش را ادامه مي داد، هر چند كه اكثر اوقات زنداني بود. [1] .

مسعودي از ابوهاشم روايت مي كند: من و حضرت امام حسن عسكري در زندان مهتدي عباسي بوديم. امام به من فرمود: اين مرد ستمكار امشب از دنيا مي رود؛ خداوند رشته ي عمر او را قطع مي كند و عمرش را به خليفه ي بعدي مي دهد. من فرزندي ندارم ولي به همين زودي خداوند به لطف و كرم خود به من پسري عنايت مي كند.

ابوهاشم گويد: ما آن شب را صبح كرديم و ترك ها به مهتدي عباسي حمله كردند و عموم مردم هم به جهت آن كه مهتدي به عقيده ي گروه معتزله و قدريه معتقد شده بود با آنان همكاري كردند و مهتدي بالله را كشتند. به جاي او معتمد را نصب كردند و با او بيعت نمودند. قبل از اين كه مهتدي كشته شود او قصد داشت امام حسن عسكري را شهيد كند ولي خداوند شر او را به خودش برگرداند تا آن كه كشته شد و به سوي دردناكترين عذاب خدا شتافت. [2] .



[ صفحه 429]